Ο θεσμός της υιοθεσίας από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα αποτέλεσε και αποτελεί μέσο προστασίας για το παιδί. Υπάρχουν τρείς τρόποι υιοθεσίας: η υιοθεσία μέσω δημόσιων βρεφοκομείων, η ιδιωτική υιοθεσία και η διακρατική υιοθεσία.
«Ιδιωτική χαρακτηρίζεται η υιοθεσία, όταν οι υποψήφιοι θετοί και οι φυσικοί γονείς του ανήλικου έρχονται σε επαφή με σκοπό την υιοθεσία χωρίς την μεσολάβηση των κοινωνικών υπηρεσιών, χωρίς δηλαδή να απευθυνθούν σε κάποια “κοινωνική υπηρεσία ή οργάνωση”, για να υιοθετήσουν ένα από τα παιδιά που αυτή περιθάλπει ή έχει υπό την προστασία της, και γενικά χωρίς να υπάρχει αποφασιστική παρέμβαση της κοινωνικής υπηρεσίας στο ζήτημα της επιλογής των θετών γονέων για το συγκεκριμένο παιδί».
Σήμερα η ιδιωτική υιοθεσία αποτελεί μια λειτουργία διαφορετική από ό,τι παλαιότερα. Κατά το παρελθόν, η υιοθεσία αποτελούσε για τα άτεκνα ζευγάρια, λύση για την συνέχιση της οικογένειας και της οικογενειακής περιουσίας. Σήμερα, ο θεσμός της ιδιωτικής υιοθεσίας παρουσιάζει τις πραγματικές ανάγκες τόσο των υιοθετημένων παιδιών όσο και των θετών γονέων καθώς και την αξία για την δημιουργία οικογένειας.
Η ιδιωτική υιοθεσία είναι νόμιμη στην Ελλάδα και μάλιστα κάθε χρόνο ο αριθμός τους ξεπερνά της υιοθεσίες που γίνονται μέσω ιδρυμάτων.
Ο Αστικός Κώδικας και ο νόμος περί ιδιωτικής υιοθεσίας (Ν.2447/1996) περιγράφουν τις ειδικότερες προϋποθέσεις βάσει των οποίων διενεργείται μία υιοθεσία καθώς και τους περιορισμούς και κανόνες τους οποίους πρέπει να ακολουθήσουν πιστά οι θετοί γονείς και οι επαγγελματίες Κοινωνικοί Λειτουργοί που ασχολούνται με αυτές, έτσι ώστε να μπορέσουν να καταφέρουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα ώστε να κατοχυρωθεί νομικά αυτή.
