Με τη νέα διάταξη του αρ. 1520 ΑΚ, όπως αυτή τροποποιήθηκε με το ν. 4800/2021, καθιερώνεται για πρώτη φορά ρητά ο λειτουργικός χαρακτήρας του δικαιώματος της επικοινωνίας, δηλαδή το ότι το δικαίωμα της επικοινωνίας συνιστά, πλέον, ταυτόχρονα και υποχρέωση. Η άποψη αυτή είχε διατυπωθεί και στο προϊσχύσαν δίκαιο, υποστηριζόταν, ωστόσο και η αντίθετη άποψη, σύμφωνα με την οποία η υποχρέωση προς επικοινωνία με το τέκνο δεν είναι προς το συμφέρον του παιδιού.
Είναι σημαντικό να διερευνηθούν ποιες είναι οι έννομες συνέπειες της αποτύπωσης του λειτουργικού χαρακτήρα του δικαιώματος της επικοινωνίας στο γράμμα του νέου νόμου. Κατ’ αρχήν, δε νοείται παραίτηση από την υποχρέωση προς επικοινωνία του γονέα με τον οποίο δεν διαμένει το τέκνο. Ωστόσο, όπως και στο προϊσχύσαν δίκαιο, η γέννηση αγώγιμων αξιώσεων σε βάρος του υπόχρεου προς επικοινωνία γονέα δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτή. Και αυτό διότι, αφενός, ο εξαναγκασμός του γονέα σε επικοινωνία με το τέκνο δεν συνάδει με τη φύση αυτής της σχέσης και δεν είναι προς το συμφέρον του παιδιού και, αφετέρου, η υποχρέωση αυτή μπορεί να παραβιαστεί λόγω αντικειμενικής αδυναμίας του γονέα, όταν λχ. εργάζεται μακριά.
Ως εκ τούτου, η καθιέρωση της επικοινωνίας ως υποχρέωσης – εκτός από δικαίωμα – αποτελεί περισσότερο μία κατευθυντήρια γραμμή προς τους γονείς, ενώ η παράβασή της συνιστά κακή άσκηση της γονικής μέριμνας.
