Αφού αναλύσαμε τα εγκλήματα διακίνησης ναρκωτικών από δράστες μη εξαρτημένους, κρίνεται σκόπιμο να παρουσιάσουμε συνοπτικά τα εγκλήματα χρήσης ναρκωτικών τελούμενα εξίσου από μη εξαρτημένα πρόσωπα. Η ποινικοποίηση της απλής χρήσης ναρκωτικών ως αυτοπροσβολή αποκλίνει από την βασική αρχή του ποινικού δικαίου, η οποία προϋποθέτει άδικο και ενοχή. Προκύπτει δε ότι η ποινική καταστολή της χρήσης ναρκωτικών επηρεάζεται κυρίως από το φρόνημα των δραστών και λιγότερο από τα αδικά αποτελέσματα των επιμέρους πράξεων τους. Με λίγα λόγια, η ελληνική και διεθνής εμπειρία δεν έχουν οδηγήσει σε ενιαία συμπεράσματα για το αν και κατά πόσο εξυπηρετείται η καταπολέμηση των ναρκωτικών από την ποινικοποίηση της χρήσης. Η φυλακή όχι μόνο δε σώζει το χρήστη αλλά επιδεινώνει την κατάσταση του.
Τα εγκλήματα, λοιπόν χρήσης ή εξυπηρετικά αυτής περιγράφονται στο άρ. 29 του Ν. 2139/2013. Στη πρώτη παράγραφο στοιχειοθετούνται οι πλημμεληματικές αντικειμενικές υποστάσεις της προσωπικής χρήσης ναρκωτικών και οι εξυπηρετικές αυτής πράξεις. Κρίσιμη σημασία για την εφαρμογή του άρθρου αυτού και για την αποφυγή εφαρμογής των εγκλημάτων διακίνησης έχει η στάθμιση της ποσότητας των ναρκωτικών που περνά από τα χέρια του δράστη. Σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί κριτήριο της προσωπικής χρήσης η βαρύτητα του ναρκωτικού. Πρακτικά τα κριτήρια για τη διάγνωση της πρόθεσης αποκλειστικής χρήσης είναι πολλά και διάφορα ( ΤριμΕφΘες 156/1998, ΕφΚρ 312/2002 ) και εναπόκειται στη νομολογία να εφαρμόζει τη νομοθεσία ορθά in concreto.
Η νομολογία δέχεται ότι απαιτείται επίκληση συγκεκριμένων πραγματικών περιστατικών και στοιχείων για να εφαρμοστεί το άρθρο 29, υποστηρίζεται όμως και η άποψη της απαγκίστρωσης από δικονομικές επιτηδειότητες των διαδίκων δεδομένου του δημοσίου συμφέροντος που υπηρετεί η ποινική δικαιοσύνη. Εύλογα, δε , προκύπτει ότι οι διατάξεις του άρθρου 20 και του άρθρου 29 τελούν μεταξύ τους σε σχέση λογικού αλληλοαποκλεισμού.
Βέβαια το άρθρο 29 περιλαμβάνει σημαντικές διεξόδους απέναντι στην ποινικοποίηση της απλής χρήσης, όπως λόγου χάρη το ότι οι σχετικές αποφάσεις δεν εγγράφονται στο ποινικό μητρώο ( παρ. 3 ) ή η δυνατότητα δικαστικής άφεσης της ποινής ( παρ. 2 ) εφόσον κριθεί ότι η αξιόποινη πράξη ήταν τελείως περιστασιακή και δεν είναι πιθανό να επαναληφθεί. Συνθήκες συναφείς με τη συμπτωματικότητα είναι η ηλικία, η απλή περιέργεια, η επιπολαιότητα καθώς και η διανοητική κατάσταση του κρινόμενου.
