Με την υπ’ αρ. 290/2022 Απόφασή του ο Άρειος Πάγος έκρινε μεταξύ άλλων λόγο αναίρεσης βασισμένο σε έλλειψη αιτιολογίας. Συγκεκριμένα, με την υπ’ αρ. 1449/2020 απόφαση του Β` Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών απορρίφθηκε ως αόριστος ο προταθείς από τον κατηγορούμενο αυτοτελής ισχυρισμός για αναγνώριση στο πρόσωπό του της ελαφρυντικής περίστασης μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς, διότι «ο κατηγορούμενος, πέραν της απλής συμμόρφωσής του στους κανόνες κράτησής του, δεν επικαλείται άλλα περιστατικά καλής συμπεριφοράς “εμφαίνοντα σταθερή μεταστροφή της βούλησής του από το εγκληματικώς ζην στην τήρηση της νομιμότητας, όπως ο νόμος απαιτεί για την αναγνώριση του ελαφρυντικού αυτού”».
Σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου, η ελαφρυντική περίσταση του άρθ. 84 παρ. 2 περ. ε` του ισχύοντος από 1-7-2019 νέου ΠΚ, συνίσταται στο ότι ο υπαίτιος «συμπεριφέρθηκε καλά για σχετικά μεγάλο διάστημα μετά την πράξη του, ακόμα και κατά την κράτησή του». Η εν λόγω διάταξη σαφώς διαφοροποιείται ιδιαίτερα ως προς τον κρατούμενο δράστη και είναι προφανώς επιεικέστερη της προϊσχύσασας. Όπως δε χαρακτηριστικά αναφέρεται στην αιτιολογική έκθεση του ισχύοντος Π.Κ., «Η καλή συμπεριφορά του υπαιτίου για σχετικά μεγάλο διάστημα μετά την πράξη του κρίνεται κατά και μετά την κράτησή του, ως δείγμα της αντικειμενικά αξιολογούμενης υποχρέωσής του να συμπεριφέρεται "καλά", δηλαδή νόμιμα.... Η καλή συμπεριφορά του καταδικασθέντος για σχετικά μεγάλο διάστημα μετά την πράξη του αξιολογείται ελαφρυντικά "ακόμα και κατά την κράτησή του». Τούτο, κατ` αρχάς, επιβάλλεται από τον ειδικό προληπτικό σκοπό της ποινής κατά της ελευθερίας, αφού η καλή διαγωγή του κρατουμένου αποτελεί θετική ένδειξη για την κοινωνική επανένταξή του και η επιεικέστερη μεταχείρισή του προωθεί το σκοπό αυτό. Η σκέψη ότι ο κρατούμενος δεν είχε αντικειμενικά τις ευκαιρίες ή τα κίνητρα που παρέχει η ελεύθερη διαβίωση να συμπεριφερθεί διαφορετικά, παραβλέπει το γεγονός ότι οι συνθήκες διαβίωσης μέσα στη φυλακή είναι πολύ πιο δύσκολες από ό,τι έξω από αυτήν.
Με βάση τις σκέψεις αυτές, κρίθηκε ότι η αιτιολογία του Β’ Πενταμελούς εφετείου Κακουργημάτων Θεσσαλονίκης δεν είναι η κατά τα αναφερόμενα στη μείζονα πρόταση απαιτούμενη από τις ως άνω διατάξεις του Συντάγματος και του ΚΠΔ ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, αφού ο ως άνω αυτοτελής ισχυρισμός προβλήθηκε από τον κατηγορούμενο παραδεκτά και κατά τρόπο ορισμένο, με την προβολή και παράθεση πραγματικών περιστατικών για τη θεμελίωσή του, ώστε να μπορεί να αξιολογηθεί και σε περίπτωση αποδοχής του να οδηγήσει στο ευνοϊκότερο για τον κατηγορούμενο αποτέλεσμα. Επίσης, δεν περιέχεται στην απόφαση του Εφετίου αιτιολογία ως προς την απόρριψη, του ισχυρισμού σε αναφορά με τις βεβαιώσεις των φυλακών, που προσκομίστηκαν και αναγνώστηκαν, το περιεχόμενο των οποίων δεν προσδιορίζεται από το δικαστήριο, με συνέπεια να δημιουργείται αμφιβολία αν ελήφθησαν υπόψη, ενόψει και του ότι, για την αναγνώριση της υπό κρίση ελαφρυντικής περιστάσεως, υπό την ισχύ του νέου ΠΚ, λαμβάνεται υπόψη αυτοτελώς η συμπεριφορά του καταδικασθέντος μέσα στις φυλακές, συνθήκη που οφείλει να ερευνά το δικαστήριο.
Με βάση τα ανωτέρω, η προσβαλλόμενη απόφαση του Β’ Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών αναιρέθηκε και η υπόθεση παραπέμφθηκε προκειμένου να εκδικαστεί εκ νέου από το ίδιο δικαστήριο με νέα σύνθεση, απαρτιζόμενη από διαφορετικούς δικαστές από αυτούς που δίκασαν την προσβαλλόμενη απόφαση.
